“ಅಮ್ಮಾ… ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದೇನೆ!” ರಸ್ತೆಯಿಂದಲೇ ಜೋರಾಗಿ ಕೂಗಿ ರಾಕೇಶ್ ಬೈಕ್ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಮಾಡಿದ. ಹೊರಡುವ ಮುನ್ನವೇ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹೇಳಿ ಹೊರಟರೂ, ಬೈಕ್ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಮಾಡುವ ಮುನ್ನ ಹೀಗೆ ಜೋರಾಗಿ ಕೂಗಿ ಹೇಳೋದು ರಾಕೇಶ್‌ಗೆ ರೂಢಿ. ಮಗನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಸಂತೋಷ ಪಡೋದು ಅವನ ತಾಯಿಗೆ ರೂಢಿ! ರಾಕೇಶ್ ಹಾಗೆ ಕೂಗಿ ಹೇಳಿದ್ದು, ತನ್ನ ತಾಯಿಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ ಎಂಬ ಸತ್ಯ ಆ ತಾಯಿಗೆ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ.
ರಾಕೇಶ್‌ನ ಕೂಗು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಕೇಳಿಸಬೇಕಿತ್ತೋ ಅಲ್ಲಿ ಕೇಳಿಸಿತು. ಅದಕ್ಕೂ ಮುನ್ನವೇ ರಾಕೇಶ್ ಮೊಬೈಲ್‌ನಿಂದ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಸಂದೇಶ ಹೋಗಿತ್ತು. ಆ ಕೂಗು ಕೇವಲ ಔಪಚಾರಿಕ ಮಾತ್ರ.
ರಾಕೇಶ್ ಬೈಕ್ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಮಾಡಿ ಹೊರಟ ಕೂಡಲೇ, ಅವನ ಮನೆಯ ಪಕ್ಕದ ಪುಟ್ಟ ಶೆಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಬಟ್ಟೆ ಇಸ್ತ್ರಿ ಮಾಡುವ ಎಂಕಣ್ಣ ಮೆಲ್ಲನೆ ನಗುತ್ತಾ, ರಾಕೇಶ್ ಮನೆಯ ಎದುರಲ್ಲಿದ್ದ ಮನೆಯ ಕಡೆ ನೋಡಿದ. ಕಲ್ಪನಾ ಸ್ಕೂಟಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಗೇಟ್ ಹೊರಗೆ ಬಂದಳು. ಸ್ಕೂಟಿ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಮಾಡಿ ಹೊರಟು ಹೋದಳು. ಎಂಕಣ್ಣ ಈ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ಆರು ತಿಂಗಳಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ.
ಸಂಜೆ ಆರು ಗಂಟೆ. “ಅತ್ತಿಗೇ… ಕಲ್ಪನಾ ಇನ್ನೂ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ ಬರುವಾಗ, ಸೂಪರ್ ಬಜಾರ್‌ಗೆ ಹೋಗಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಾಮಾನು ತರಬೇಕಿತ್ತು. ಫೋನ್ ಮಾಡಿದರೆ ಕವರೇಜ್ ಏರಿಯಾದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಬರುತ್ತಿದೆ. ನಿಮ್ಮ ರಾಕೇಶ್‌ಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ, ಕಲ್ಪನಾ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತೀರಾ?” ಕಲ್ಪನಾ ತಾಯಿ ರಂಗನಾಯಕಮ್ಮ ಬಂದು ಕೇಳಿದಳು.
ರಾಕೇಶ್ ತಾಯಿ ಸುಗುಣಾ ಮಗನಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದಳು. ಫೋನ್ ಸಂಪರ್ಕ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ.
“ಇವನ ಫೋನ್ ಕೂಡ ಔಟ್ ಆಫ್ ಕವರೇಜ್ ಅಂತ ಬರುತ್ತಿದೆ ಅತ್ತಿಗೆ! ಬಹುಶಃ ಅಲ್ಲಿ ಮಳೆ ಬರುತ್ತಿರಬಹುದು. ಮಿಸ್ಡ್ ಕಾಲ್ಸ್ ನೋಡಿ ಇಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಬಿಡಿ. ನೀವು ಕೂತ್ಕೊಳ್ಳಿ. ಕಾಫಿ ತರುತ್ತೇನೆ.”
ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುವುದು ಮುಗಿಯಿತು. ರಂಗನಾಯಕಮ್ಮ ಮತ್ತು ಸುಗುಣಾ ಮಾತುಕತೆ ಶುರು ಮಾಡಿದರು. ಹೊರಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಒಳಗೆ ಏನೋ ಆತಂಕ! ಒಂದು ಗಂಟೆ ಕಳೆಯಿತು. ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಫೋನ್ ಬರಲಿಲ್ಲ. ರಂಗನಾಯಕಮ್ಮ ಕಲ್ಪನಾಗೆ, ಸುಗುಣಾ ರಾಕೇಶ್‌ಗೆ ಮತ್ತೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದರು. ಎರಡೂ ಫೋನ್‌ಗಳು ‘ಔಟ್ ಆಫ್ ಕವರೇಜ್ ಏರಿಯಾ!’ ಎಂದೇ ಬಂದವು. ಇಬ್ಬರೂ ಒಬ್ಬರ ಮುಖ ಒಬ್ಬರು ನೋಡಿಕೊಂಡರು. ಇಬ್ಬರಲ್ಲೂ ಭಯ ಮತ್ತು ಆತಂಕ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಆ ಮಕ್ಕಳು ಎಂದಿಗೂ ಇಷ್ಟು ತಡವಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ತಡವಾದರೆ ಮೊದಲೇ ಮಾಹಿತಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಕಲ್ಪನಾ ತಂದೆ ಮೂರ್ತಿ ಮತ್ತು ರಾಕೇಶ್ ತಂದೆ ನಾರಾಯಣ ಮನೆಗೆ ಬಂದರು. ವಿಷಯ ತಿಳಿದು ತುಂಬಾ ಗಾಬರಿಗೊಂಡರು. ರಂಗನಾಯಕಮ್ಮ ದಂಪತಿಗಳು ಕಲ್ಪನಾ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ, ಸುಗುಣಾ ದಂಪತಿಗಳು ರಾಕೇಶ್ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದರು. ಎಲ್ಲರಿಂದ ಒಂದೇ ಉತ್ತರ “ಇಂದು ಕಲ್ಪನಾ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ ಆಂಟಿ” “ರಾಕೇಶ್ ಇಂದು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ ಅಂಕಲ್”.
ಆ ಇಬ್ಬರೂ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಕೈಕಾಲು ಆಡಲಿಲ್ಲ. ಬೆವರು ಸುರಿಯಿತು. ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ವಿಷಯ ತಿಳಿದು, ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನವರು ಜಮಾಯಿಸಿದರು. “ಗಾಬರಿಪಡಬೇಡಿ. ನೋಡಿದರೆ ಇದೇನೋ ಪ್ರೀತಿಯ ವ್ಯವಹಾರದ ಹಾಗೆ ಇದೆ. ಇಬ್ಬರೂ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗಿಲ್ಲ, ಇಬ್ಬರ ಫೋನ್ ಕೂಡ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ… ಈ ಆಧಾರಗಳು ಸಾಕು. ಅವರೇ ಬರುತ್ತಾರೆ ಬಿಡಿ” ಎಂದು ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಸದಾನಂದ ಸುಲಭವಾಗಿ ಹೇಳಿದ.
ಆ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಆ ಇಬ್ಬರೂ ದಂಪತಿಗಳ ಮುಖಗಳು ಮಂಕು ಕವಿದವು.
“ಇಲ್ಲರೀ. ನನ್ನ ಮಗ ಅಂಥವನಲ್ಲ. ಅವನ ಗಮನವೆಲ್ಲಾ ಓದಿನ ಮೇಲೇ ಇರುತ್ತದೆ” ರಾಕೇಶ್ ತಂದೆ ನಾರಾಯಣ ಹೇಳಿದರು.
“ನನ್ನ ಮಗಳೆಂದು ಹೇಳುವುದಲ್ಲ, ಆದರೆ ಕಲ್ಪನಾ ಅಂದರೆ ಬೆಂಕಿ! ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಾಗಿಸಿದ ತಲೆ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ, ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಬಾಗಿಸಿದ ತಲೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೇ ಎತ್ತುತ್ತಾಳೆ. ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ಅಂತಾ ಯೋಚನೆಗಳೇ ಬರುವುದಿಲ್ಲ!” ಕಲ್ಪನಾ ತಂದೆ ಮೂರ್ತಿ.
“ಇದು ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ‘ಇರೋರೆಲ್ಲಾ ಬ್ರಾಂಬ್ರೇ, ಕೋಳಿ ಮಾಯ’ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಇದೆ ನಿಮ್ಮ ಮಾತು! ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ನಮಗೆ ಮುದ್ದು ಅಂತ ಅನಿಸಿದರೂ, ಇಬ್ಬರೂ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷ ತುಂಬಿದವರು! ಇನ್ನು ಸಿನಿಮಾಗಳ ಪ್ರಭಾವ, ಸೆಲ್‌ಫೋನ್‌ಗಳ ಪ್ರಭಾವ ಬೇರೆ ಹೇಳಬೇಕಾ? ಇದು ಇಬ್ಬರೂ ಸೇರಿ ಮಾಡಿದ ಕೆಲಸದ ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ” ಎದುರು ಮನೆಯ ಜಯಮ್ಮ ದೀರ್ಘವಾಗಿ ಹೇಳಿದಳು.
“ಪ್ರತಿದಿನ ಎಷ್ಟು ನಡೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ? ಟಿವಿ, ಪೇಪರ್‌ನಲ್ಲಿ ನೋಡುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಗಾಬರಿಪಡಬೇಡಿ. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ ಹಾರ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಇಳಿಯುತ್ತಾರೆ. ಆರತಿ ಮಾಡಿ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕಷ್ಟೇ!” ಹಿಂದಿನ ಮನೆಯ ವನಜಾ ಹೇಳಿದಳು.
ಆ ಮಾತುಗಳೆಲ್ಲಾ ಆ ಇಬ್ಬರು ದಂಪತಿಗಳ ಮೇಲೆ ತುಂಬಾ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಿದವು. ಒಮ್ಮೆಲೇ ಅವರು ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಶತ್ರುಗಳಂತೆ ನೋಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದರು. “ನಿಮ್ಮವನೇನೋ ಮಂತ್ರ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ”, “ನಿಮ್ಮ ಮಗಳೇ ನಮ್ಮವನನ್ನು ಬಲೆಗೆ ಬೀಳಿಸಿರುತ್ತಾಳೆ” ಎಂಬ ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ತೋರಿಸಿಕೊಂಡರು.
“ಹೀಗೆ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದದ್ದು ಮಾತನಾಡಿ, ಆ ತಂದೆತಾಯಿಗಳಿಗೆ ನೋವುಂಟು ಮಾಡಬೇಡಿ. ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲೆ ಅವರಿಗಿರುವ ನಂಬಿಕೆ ನಿಜವೂ ಆಗಿರಬಹುದು. ಇದು ಪ್ರೇಮ ವ್ಯವಹಾರ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಬೇಡಿ. ಬೇರೆ ಯಾವುದೋ ಕಾರಣವೂ ಇರಬಹುದಲ್ಲವೇ” ಅದೇ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿರುವ ನಿವೃತ್ತ ಸೈನಿಕ ರಾಜೇಶಂ ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿದ.
ಅವನ ಮಾತುಗಳು ಅಲ್ಲಿ ಜಮಾಯಿಸಿದವರಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ತುಟಿ ಹಿಂಜಿ ಅವನ ಕಡೆ ನೋಡಿದರು!
“ನೀವೇನಾದರೂ ಬೇಜಾರು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ಒಂದು ಮಾತು ಹೇಳಲಾ?” ಗುಂಪಿನಿಂದ ಮುಂದೆ ಬಂದು ಕೇಳಿದ… ಬಟ್ಟೆ ಇಸ್ತ್ರಿ ಮಾಡುವ ಎಂಕಣ್ಣ. ಎಲ್ಲರೂ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಅವನ ಕಡೆ ನೋಡಿದರು! ಏನೋ ನಿಜ ಹೊರಬರಲಿದೆ ಎಂಬ ಆತುರ ಜನರಲ್ಲಿ! ಅದೇನೋ ಹೇಳು ಎಂಬಂತೆ ಅವನ ಕಡೆ ನೋಡಿದರು ಇಬ್ಬರೂ ದಂಪತಿಗಳು.
“ರಾಕೇಶ್ ಬಾಬು ಪ್ರತಿದಿನ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗ, ಬೈಕ್ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಮಾಡುವ ಮೊದಲು ‘ಅಮ್ಮಾ ಹೋಗಿ ಬರುತ್ತೇನೆ’ ಎಂದು ಜೋರಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತಾರಲ್ಲ. ಅದು ಅವರ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹೇಳುವುದಲ್ಲ… ಕಲ್ಪನಾಮ್ಮನಿಗೆ ಹೇಳುವುದು! ರಾಕೇಶ್‌ಬಾಬು ಬೈಕ್ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಮಾಡಿ ಹೋದ ಮೇಲೆ, ಸರಿಯಾಗಿ ಮೂರು ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಕಲ್ಪನಾಮ್ಮ ಸ್ಕೂಟಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆರು ತಿಂಗಳಿಂದ ಇದೇ ಕ್ರಮ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ!” ಎಂಕಣ್ಣ.
“ಇದ್ದದ್ದು ಹೇಳಿದ್ರೆ ಸಿದ್ದಪ್ಪನಿಗೆ ಸಿಡಿಲು ಬಡಿದಂತೆ… ನಾವು ಹೇಳಿದರೆ, ಆ ಮಿಲಿಟರಿ ಮನುಷ್ಯ ಹೊಡೆದು ಹಾಕಿದ. ಅವರಪ್ಪ ಅಮ್ಮನವರು ಮಕ್ಕಳು ಬಂಗಾರ, ಬೆಂಕಿ ಅಂದರು. ಅಸಲಿ ರಹಸ್ಯವನ್ನು ಎಂಕಣ್ಣ ಹೊರಗೆ ಹಾಕಿದರಲ್ಲ. ಈಗೇನು ಹೇಳುತ್ತೀರಾ?” ಗುಂಪಿನಿಂದ ಒಬ್ಬಾಕೆ.
“ಇನ್ನು ಹೇಳುವುದೇನಿದೆ? ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಯಾವ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲೋ, ರಿಜಿಸ್ಟ್ರಾರ್ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲೋ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಬಂದ ಮೇಲೆ, ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರಾ? ಬೇರ್ಪಡಿಸುತ್ತಾರಾ? ಅದನ್ನೇ ಯೋಚಿಸಬೇಕು ಎರಡು ಕುಟುಂಬಗಳು!” ಗುಂಪಿನ ಮತ್ತೊಂದು ಧ್ವನಿ.
ಕಲ್ಪನಾ ಮತ್ತು ರಾಕೇಶ್ ತಂದೆತಾಯಿಗಳಲ್ಲಿ ದುಃಖ, ಆತಂಕ, ಅವಮಾನ, ಭಯ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿಸಿದವು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ರಂಗನಾಯಕಮ್ಮ ಫೋನ್ ರಿಂಗ್ ಆಯಿತು. ಆ ಫೋನ್ ಎತ್ತುವ ಮುನ್ನವೇ ನಾರಾಯಣ ಫೋನ್ ಕೂಡ ರಿಂಗ್ ಆಯಿತು. ಎರಡೂ ಫೋನ್‌ಗಳು ಒಂದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ರಿಂಗ್ ಆಗಿದ್ದರಿಂದ ಎಲ್ಲರಲ್ಲಿ ಕುತೂಹಲ!
ನಾರಾಯಣ ಮತ್ತು ರಂಗನಾಯಕಮ್ಮ ಭಯದಿಂದ ಫೋನ್ ಎತ್ತಿದರು. ಆಚೆಗಿನ ಮಾತುಗಳು ಕೇಳಿ ನಡುಗಿದರು. ಹೊಸ ಭಯಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದರು. ಇಬ್ಬರು ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು, ಇಬ್ಬರು ಗಂಡುಮಕ್ಕಳು ಕೂಡ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಕಲ್ಪನಾ ಮತ್ತು ರಾಕೇಶ್ ಸಹಪಾಠಿಗಳು. ಅವರೂ ಕೂಡ ಇಂದು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಅವರ ತಂದೆತಾಯಿ ಮಾಡಿದ ಫೋನ್‌ಗಳು ಅವು.
“ಈಗಲಾದರೂ ನನ್ನ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಮೊದಲು ಪೊಲೀಸ್ ಕಂಪ್ಲೈಂಟ್ ಕೊಡಿ. ಇದೇನೋ ನಿಗೂಢ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಅಪಹರಣವಾಗಿರಬಹುದೇ ಎಂಬ ಅನುಮಾನವಿದೆ!” ಇಬ್ಬರೂ ದಂಪತಿಗಳನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ ಹೇಳಿದ ನಿವೃತ್ತ ಸೈನಿಕ ರಾಜೇಶಂ. “ಕಾಮಾಲೆಯವರಿಗೆ ಇಡೀ ಲೋಕ ಹಳದಿಯಾಗಿ ಕಾಣುವಂತೆ, ಈ ಮಿಲಿಟರಿ ಮತ್ತು ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಅಪಹರಣಗಳು, ಕೊಲೆಗಳ ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ. ಮೂವರು ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು, ಮೂವರು ಗಂಡುಮಕ್ಕಳು ಓಡಿಹೋದರೆ ಅಪಹರಣ ಎನ್ನುತ್ತೀರೇನು ಸ್ವಾಮಿ? ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ಅವರ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನವರಿಗೆ ಹೊಸ ಭಯ ಮೂಡಿಸಬೇಡಿ. ಅವರಿಗೇನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಚೆನ್ನಾಗಿ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಜೊತೆಯಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಮದುವೆಯಾಗಿ ಅವರೇ ಕ್ಷೇಮವಾಗಿ ಬರುತ್ತಾರೆ” ಗುಂಪಿನಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯ.
ಎಲ್ಲರೂ ಆ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು.
ಕಲ್ಪನಾ ಮತ್ತು ರಾಕೇಶ್ ತಂದೆತಾಯಿಗಳಿಗೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಜನರು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿರುವ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳು, ರಾಜೇಶಂನ ಅನುಮಾನಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿ ಎಂದು ಅವರಿಗೆ ಅನಿಸಿದವು! ಅವರು ಇರುವ ಮಾನಸಿಕ ಒತ್ತಡದಲ್ಲಿ ಸ್ವತಃ ಯೋಚಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಪಹರಣ ಎಂಬ ಅನುಮಾನ ಆ ನಾಲ್ವರನ್ನು ವಿಪರೀತ ಭಯ ಮತ್ತು ಆತಂಕಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿತು.
ಆಗಾಗಲೇ ರಾತ್ರಿ ಒಂಬತ್ತು ಗಂಟೆ ದಾಟಿತ್ತು. ನಾಲ್ವರೂ ಸೇರಿ ಹತ್ತಿರದ ಪೊಲೀಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್‌ಗೆ ಹೋದರು. ರಾಜೇಶಂ ಮತ್ತು ಕೆಲವರು ಜೊತೆಯಾಗಿ ಹೋದರು. ಅದಕ್ಕೂ ಮುನ್ನ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಕೂಡ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ ತಂದೆತಾಯಿಗಳು ಕೂಡ ಸ್ಟೇಷನ್‌ಗೆ ಬಂದರು. ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಪೊಲೀಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್ ತಲುಪಿ ದೂರು ನೀಡಿದರು.
ದೂರು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಎಸ್.ಐ. ನಾಗೇಶ್ವರರಾವ್ ತುಂಬಾ ಹೊತ್ತು ಯೋಚಿಸಿದ. ತಕ್ಷಣವೇ ಕಲ್ಪನಾ, ರಾಕೇಶ್ ಜೊತೆಗೆ ಎಂ.ಟೆಕ್ ಓದುತ್ತಿರುವ ಅವರ ಸ್ನೇಹಿತರೊಂದಿಗೆ ಫೋನ್‌ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದ. ಕಾಲೇಜಿನ ಪ್ರಿನ್ಸಿಪಾಲ್, ಪ್ರೊಫೆಸರ್‌ಗಳೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿದ. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಹೊಸ ವಿಷಯಗಳು ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂದವು. ಕಾಣೆಯಾದ ಮೂವರು ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು, ಮೂವರು ಗಂಡುಮಕ್ಕಳು… ಕಳೆದ ಆರು ತಿಂಗಳಿಂದ ತರಗತಿಗಳಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಹಾಜರಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಡುಮ್ಮಾ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದೂ ಕೂಡ ಆರೂ ಜನ ಒಟ್ಟಿಗೆ. ಪ್ರತಿದಿನ ತರಗತಿಗಳು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಒಂದು ಗಂಟೆಗೆ ಮುಗಿಯುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಸಿಲೆಬಸ್ ಪೂರ್ಣಗೊಳ್ಳದ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ಸ್ಪೆಷಲ್ ಕ್ಲಾಸ್, ಟ್ಯೂಷನ್ಸ್, ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ವರ್ಕ್ ಅಂತ ವಿವಿಧ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಹೇಳಿ ಆ ಆರೂ ಜನ ಪ್ರತಿದಿನ ಸಂಜೆ ಆರು ಗಂಟೆಗೆ ಮನೆಗೆ ತಲುಪುತ್ತಿದ್ದರು. ಪ್ರತಿದಿನ ಐದು ಗಂಟೆ ಎಲ್ಲಿಗೋ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಭಾನುವಾರಗಳು, ಎರಡನೇ ಶನಿವಾರಗಳು, ಹಬ್ಬದ ರಜಾದಿನಗಳಲ್ಲೂ ಕೂಡ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಟು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಪ್ರತಿದಿನ ಎಂಟು ಗಂಟೆ ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದು ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಂ.ಟೆಕ್ ಓದುವ ದೊಡ್ಡ ಮಕ್ಕಳು ಆಗಿರುವುದರಿಂದ, ದೊಡ್ಡ ಓದು, ಫೈನಲ್ ಇಯರ್ ಆಗಿರುವುದರಿಂದ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೂ ಅನುಮಾನ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಆರು ತಿಂಗಳಿಂದ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ತನಿಖೆಯಲ್ಲಿ ತಿಳಿಯಿತು.
ಎಸ್.ಐ. ನಾಗೇಶ್ವರರಾವ್ ಪ್ರಾಥಮಿಕವಾಗಿ ಒಂದು ಅಂದಾಜಿಗೆ ಬಂದ. ಏನು ನಡೆದಿರಬಹುದು ಎಂದು, ಮೂರು ಆಯ್ಕೆಗಳು ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದವು. ಮೊದಲನೆಯದು… ಪ್ರೇಮ ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ, ಒಬ್ಬರಿಂದ ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಪ್ರಭಾವಗೊಂಡು, ಮೂರು ಜೋಡಿಗಳು ಪ್ರೇಮ ವಿವಾಹಗಳಿಗಾಗಿ ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ಹೋಗಿರಬಹುದು. ಎರಡನೆಯದು… ಆಗಾಗ್ಗೆ ದೂರ ಹೋಗಿ, ಯಾವುದಾದರೂ ರಹಸ್ಯ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಆ ಪ್ರೇಮ ಜೋಡಿಗಳು ನಿಕಟವಾಗಿ ಬೆರೆಯುತ್ತಿರಬಹುದು. ಮಾದಕ ವಸ್ತುಗಳಿಗೆ ದಾಸರಾಗಿರಬಹುದು. ಮೂರನೆಯದು… ಬಹಳ ಕಾಲದಿಂದ ಆ ಮೂರು ಜೋಡಿಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ರೌಡಿಗಳ ಗುಂಪು, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ, ರಹಸ್ಯ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಅವರ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿರಬಹುದು. ಹೆದರಿಸಿ, ಹುಡುಗಿಯರ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಮಾಡಿರಬಹುದು. ಅದರ ಭಾಗವಾಗಿ ಆ ಆರು ಜನರಿಗೆ ಹಾನಿ ಕೂಡ ಮಾಡಿರಬಹುದು. “ನಾವು ಇದೇ ಕ್ಷಣ ತನಿಖೆ ಶುರು ಮಾಡುತ್ತೇವೆ! ಮಕ್ಕಳ ಫೋನ್‌ಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನವನ್ನು ಬಳಸಿ, ಅವರು ಎಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ನೀವು ಹೋಗಬಹುದು.” ಎಸ್.ಐ. ನಾಗೇಶ್ವರರಾವ್ ದೂರುದಾರರೊಂದಿಗೆ ಹೇಳಿದ. “ಸರ್… ನಿಮ್ಮ ಪ್ರಕಾರ ಏನು ನಡೆದಿರಬಹುದು? ನಮಗೆ ತುಂಬಾ ಭಯವಾಗುತ್ತಿದೆ!” ಕಲ್ಪನಾ ತಂದೆ ಕಣ್ಣೀರಿನಿಂದ ಕೇಳಿದರು. “ನೀವೆಲ್ಲಾ ಓದಿರುವವರು. ಏನು ನಡೆದಿರಬಹುದು ಎಂದು ನೀವೂ ಊಹಿಸಬಹುದು. ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಪ್ರೇಮ ವ್ಯವಹಾರವೇ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅವರಿಗೆ ಏನೂ ಆಗಬಾರದು, ಕ್ಷೇಮವಾಗಿರಲಿ ಎಂದು ಮನಸಾರೆ ಹಾರೈಸುತ್ತೇನೆ.”
“ಸರ್… ನಮಗೆ ತುಂಬಾ ಆತಂಕವಾಗಿದೆ. ನಿಮ್ಮ ಹುಡುಕಾಟ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಕೂಡ ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ ಬರಬಹುದೇ? ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ನಮ್ಮೂರಿನವರು ಕೂಡ ಕೆಲವರು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ!” ರಾಕೇಶ್ ತಂದೆ ನಾರಾಯಣ ಮನವಿ ಮಾಡಿದರು.
ಎಸ್.ಐ. ಒಂದು ನಿಮಿಷ ಯೋಚಿಸಿ ಹೇಳಿದ. “ಸರಿ, ಸ್ಥಳ ತಿಳಿದ ಕೂಡಲೇ ನಿಮಗೆ ತಿಳಿಸುತ್ತೇವೆ. ನೀವು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ!” “ಇಲ್ಲ ಸರ್. ಮಕ್ಕಳ ಪತ್ತೆ ಸಿಗುವ ತನಕ ನಮಗೆ ನಿದ್ರೆ ಮತ್ತು ಆಹಾರ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ಫೋನ್‌ಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ಇರಬೇಕು. ಅದಕ್ಕಿಂತ, ಇಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತೇವೆ ಸರ್” ಕಲ್ಪನಾ ತಂದೆತಾಯಿ ಹೇಳಿದರು.
ಎಸ್.ಐ. ಎಷ್ಟು ಹೇಳಿದರು ಕೂಡ, ಆ ಆರು ಜನ ತಂದೆತಾಯಿಗಳು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಲು ಇಷ್ಟಪಡಲಿಲ್ಲ. ಎಸ್.ಐ. ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಖರ್ಚಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಊಟದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿದ.
ಆರು ಜನ ತಂದೆತಾಯಂದಿರು ದೀನವಾಗಿ ಸ್ಟೇಷನ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೂತಿರುವುದು ಎಸ್.ಐ. ನಾಗೇಶ್ವರರಾವ್‌ಗೆ ನೋವು ತಂದಿತು. ಒಂದು ನಿಮಿಷ ಕೂಡ ವ್ಯರ್ಥ ಮಾಡದೆ ತನಿಖೆಯನ್ನು ವೇಗಗೊಳಿಸಿದ. ಹೆಡ್‌ಕ್ವಾಟರ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ತಾಂತ್ರಿಕ ತಂಡಕ್ಕೆ, ಆರು ಜನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಫೋನ್ ನಂಬರ್ ಕಳುಹಿಸಿದ. ಎಸ್.ಪಿ. ಸಹಾಯದಿಂದ, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಆರು ವಿಶೇಷ ತಂಡಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದ.
ರಾತ್ರಿ ಹನ್ನೊಂದು ಗಂಟೆಗೆ ತಾಂತ್ರಿಕ ತಂಡದಿಂದ ಮಕ್ಕಳ ಫೋನ್ ಲೊಕೇಶನ್ ಪತ್ತೆಯಾದ ಮಾಹಿತಿ ಬಂದಿತು. 19 ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ದೂರದಲ್ಲಿ, ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಫೋನ್‌ಗಳು ಇರುವುದು ಪತ್ತೆಯಾಯಿತು. ತಕ್ಷಣವೇ ಎಸ್.ಐ. ತಮ್ಮ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯೊಂದಿಗೆ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಹೊರಟ. ತಾಂತ್ರಿಕ ತಂಡದ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಸಿಗ್ನಲ್‌ಗಳನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ, ದಾರಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, ವಾಹನಗಳು ಮುಂದೆ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಆರು ಜನ ತಂದೆತಾಯಂದಿರು, ಗ್ರಾಮಸ್ಥರು ತಮ್ಮ ವಾಹನಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದರು.
ಕತ್ತಲೆಯ ತೆರೆಗಳನ್ನು ಸೀಳಿಕೊಂಡು ವಾಹನಗಳು ಮುಂದೆ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶ ಶುರುವಾಯಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಹೋದ ಮೇಲೆ ಫೋನ್ ಸಿಗ್ನಲ್ ರಸ್ತೆಯಿಂದ ಅರಣ್ಯದ ಒಳಗೆ ತೋರಿಸಿತು. ಅಲ್ಲಿ ವಾಹನಗಳು ಹೋಗುವಷ್ಟು ರಸ್ತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಪುಟ್ಟ ಕಾಲ್ನಡಿಗೆ ದಾರಿ ಕಾಣಿಸಿತು. ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ಚಹಾದ ಅಂಗಡಿ ಇತ್ತು. ಒಳಗೆ ಬೆಳಕು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಎಸ್.ಐ. ಬೈಕ್‌ನಿಂದ ಇಳಿದು, ಚಹಾದ ಅಂಗಡಿಯ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿದ. ನಲವತ್ತು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು, ಎಲ್ಲರ ಕಡೆ ಭಯದಿಂದ ನೋಡಿದ. ಎಸ್.ಐ. ಮಕ್ಕಳ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿ, “ಇವರನ್ನು ಎಂದಾದರೂ ನೋಡಿದ್ದೀಯಾ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದ.
“ನೋಡಿದ್ದೀನಪ್ಪ. ಪ್ರತಿದಿನ ಮೂರು ಬೈಕ್‌ಗಳ ಮೇಲೆ ಜೋಡಿಗಳಾಗಿ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಇದೋ ಈ ಕಾಲ್ನಡಿಗೆ ದಾರಿಯಿಂದ ಕಾಡಿನೊಳಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಸಂಜೆ ಆಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮತ್ತೆ ಕಾಡಿನಿಂದ ಬರುತ್ತಾರೆ. ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ತುಂಬಾ ಸಲ ಕಲ್ಲಂಗಡಿ ಹಣ್ಣಿನ ತುಂಡುಗಳನ್ನು ಕೊಂಡು ತಿಂದಿದ್ದಾರೆ” ತನಗೆ ತಿಳಿದ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಹೇಳಿದ ಚಹಾದ ಅಂಗಡಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿ.
ವಾಹನಗಳೆಲ್ಲಾ, ಆ ಕಾಲ್ನಡಿಗೆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಡಿನೊಳಗೆ ದಾರಿ ಹಿಡಿದವು ಫೋನ್ ಸಿಗ್ನಲ್‌ಗಳನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಾ. ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಆರು ಕಿಲೋಮೀಟರ್, ಕಚ್ಚಾ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸಿದ ನಂತರ, ಫೋನ್ ಸಿಗ್ನಲ್‌ಗಳು ಕೆಲವೇ ಅಡಿಗಳ ದೂರದಲ್ಲಿರುವುದು ಪತ್ತೆಯಾಯಿತು.
ಎಸ್.ಐ.ನಲ್ಲಿ ಕುತೂಹಲ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ಕೆಲವೇ ಅಡಿಗಳ ದೂರದಲ್ಲಿ, ಎದುರಿಗೆ ಒಂದು ಪಾಳು ಬಿದ್ದ ಕಟ್ಟಡ ಕಾಣಿಸಿತು. ಒಳಗೆ ಲೈಟ್‌ಗಳು ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಅಷ್ಟು ದಟ್ಟವಾದ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ, ಅಷ್ಟು ದೂರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಟ್ಟಡ… ಅದರಲ್ಲಿ ಲೈಟ್‌ಗಳು ಉರಿಯುವುದು… ಎಸ್.ಐ.ಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಉಂಟುಮಾಡಿತು. ಫೋನ್ ಸಿಗ್ನಲ್‌ಗಳು ಆ ಕಟ್ಟಡದಿಂದ ಬರುತ್ತಿರುವುದು ಪತ್ತೆಯಾಗಿ ವಾಹನಗಳನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದರು.
ಆರು ಜನ ತಂದೆತಾಯಂದಿರು ಭಯದಿಂದ ನಡುಗುತ್ತಾ, ತಡವರಿಸುತ್ತಾ, ಒಬ್ಬರ ಕೈಯನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಹಿಡಿದು ಪೊಲೀಸ್ ತಂಡವನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದರು. ಕಟ್ಟಡದ ಹೊರಗಿದ್ದ ಮೂರು ಬೈಕ್‌ಗಳನ್ನು ತಂದೆತಾಯಂದಿರು ಗುರುತಿಸಿದರು. ಕಟ್ಟಡದ ಬಾಗಿಲುಗಳು ತೆರೆದಿದ್ದವು. ಒಳಗೆ ಯಾವುದೇ ಸದ್ದು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆ ನಿಶ್ಯಬ್ದ ತಂದೆತಾಯಂದಿರಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಭಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿತು.
ಎಲ್ಲರೂ ಒಳಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟರು. ಚಾರ್ಜಿಂಗ್ ಲೈಟ್‌ಗಳು ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಹಾಲ್‌ನ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್. ಅದರ ಮೇಲೆ ಉದ್ದನೆಯ, ತೆಳುವಾದ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಸ್ಟೀಲ್ ಪೈಪ್. ಹಾಲ್‌ನ ಪಕ್ಕದ ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ನೋಡಿದ ಎಸ್.ಐ. ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದ. ಅಲ್ಲಿ… ಆರು ಜನ ಮಕ್ಕಳು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದರು ಅಸ್ತವ್ಯಸ್ತವಾಗಿ. ಯಾವುದೇ ಚಲನೆಗಳಿರಲಿಲ್ಲ.
ಒಮ್ಮೆಲೇ ಆರು ಜನ ತಂದೆತಾಯಂದಿರು ಗೋಳಾಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದರು. ಆ ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ಆ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಅವರ ಅಳು ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸಿತು, ಅರಣ್ಯರೋದನದ ಹಾಗೆ. ಕಾಡಿಗೂ ಕರುಣೆ ತರಿಸುವ ಹಾಗೆ ಇದ್ದವು ಆ ಅಳುಗಳು. ಪೊಲೀಸರು ಅವರನ್ನು ಆ ಕೋಣೆಗೆ ಬರದೆ ತಡೆದರು.
ಎಸ್.ಐ. ಮಕ್ಕಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿದ. ನಾಡಿ ನೋಡಿದ. ಮೂಗಿನ ಹತ್ತಿರ ಕೈ ಇಟ್ಟು ನೋಡಿದ.
“ನಿಲ್ಲಿಸಿ. ಎಲ್ಲರೂ ಪ್ರಾಣದೊಂದಿಗೆ ಇದ್ದಾರೆ. ಭಯಪಡಬೇಡಿ.” ಎಂದು ಕೂಗಿ ಹೇಳಿದ ಎಸ್.ಐ. ಒಮ್ಮೆಲೇ ಅಳುಗಳು ನಿಂತವು.
ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಆಸ್ಪತ್ರೆ. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಒಂಬತ್ತು ಗಂಟೆ. ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲರೂ ಗುಣಮುಖರಾದರು. ಮಾಧ್ಯಮದವರು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಜಮಾಯಿಸಿದರು. ರಾತ್ರೋರಾತ್ರಿ ಮಾಧ್ಯಮಕ್ಕೆ ಸುದ್ದಿ ಸೋರಿಕೆಯಾಗಿತ್ತು. ಪೇಪರ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಸುದ್ದಿಗಳು ಬಂದಿದ್ದವು. ಟಿವಿಗಳಲ್ಲಿ ಫ್ಲಾಶ್ ನ್ಯೂಸ್‌ಗಳು ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ‘ಎಂ.ಟೆಕ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ನಾಪತ್ತೆ… ಪ್ರೇಮ ವ್ಯವಹಾರವೇ ಕಾರಣವೇ? ಯುವಕರು ಯಾವ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ? ಮಕ್ಕಳ ಆತುರ – ತಂದೆತಾಯಿಗೆ ಹೊಟ್ಟೆನೋವು’ ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಮಾಧ್ಯಮವು ಗದ್ದಲ ಮಯವಾಯಿತು.
ಹೊರಗೆ ಬಂದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮಾಧ್ಯಮ ಸುತ್ತುವರಿಯಿತು. ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಮಳೆ ಸುರಿಸಿತು. ಆರು ಜನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಅಲ್ಲೇ ಮಾಧ್ಯಮ ಸಮ್ಮೇಳನ ಏರ್ಪಡಿಸಿದರು.
“ನಿಮ್ಮಂತ ಯುವಕರು, ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ವಿದ್ಯೆ ಓದುತ್ತಿರುವವರು, ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಲ್ಲದೆ, ಕಾಲೇಜು ತಪ್ಪಿಸಿ, ಹುಡುಗ ಹುಡುಗಿ ಸೇರಿ, ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ಸುತ್ತುವುದನ್ನು ಹೇಗೆ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು?”
“ನಿಮಗೆ ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಇಲ್ಲವೇ? ರಕ್ತ, ಮಾಂಸವನ್ನು ಧಾರೆ ಎರೆಯುತ್ತಾ ಓದಿಸುತ್ತಿರುವ ನಿಮ್ಮ ಪೇರೆಂಟ್ಸ್ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮಗೆ ಕರುಣೆ ಇಲ್ಲವೇ?”
“ನಿಮ್ಮಂತ ಯುವಕರು ನಿರ್ವೀರ್ಯರಾಗಿ, ಆವಾರಾ ಆಗಿ ತಿರುಗಿದರೆ ಸಮಾಜ ಏನಾಗಬೇಕು? ನಿಮಗೆ ದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಇಲ್ಲವೇ?”
“ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ನೀವು ಕಾಡಿಗೆ ಏಕೆ ಹೋಗಿದ್ದೀರಿ? ಏಕಾಂತಕ್ಕಾಗಿಯೇ? ನಿಕಟವಾಗಿ ಕಳೆಯುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೇ? ಮಾದಕ ವಸ್ತುಗಳಿಗಾಗಿಯೇ?”
ಈಟಿಯಂತಹ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಮುನ್ನುಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಕೆಲವು ಕ್ಷಣಗಳು ಮೌನವಾಗಿ, ನೆಲ ನೋಡುತ್ತಾ ಹಾಗೇ ನಿಂತರು ಆರು ಜನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು.
ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಆದ ನಂತರ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಒಬ್ಬರ ನಂತರ ಬಾಯಿ ತೆರೆದರು.
“ನಮ್ಮ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಸಾರ್ಥಕತೆಗಾಗಿ, ಮಾತೃಭೂಮಿಯ ಋಣ ತೀರಿಸಲು ಕಾಡಿನ ದಾರಿ ಹಿಡಿದೆವು. ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳ ಹಾಗೆ ಅಲ್ಲ… ದೇಶದ ಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಣ ತ್ಯಾಗಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧರಾಗಿರುವ ಸೈನಿಕ ಅಣ್ಣಂದಿರಿಗೆ ಬೆಂಬಲವಾಗಿ… ತಮ್ಮಂದಿರ ಹಾಗೆ.”
“ಪೆಹಲ್ಗಾಂ ಘಟನೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಳವಳಕ್ಕೆ ಒಳಪಡಿಸಿತು. ಶತ್ರುದೇಶವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಹಾಕಲು ಪ್ರಾಣ ಅರ್ಪಿಸಿದ ವೀರ ಸೈನಿಕರನ್ನು ನೋಡಿ ನಡುಗಿಹೋದೆವು.”
“ಶತ್ರು ನೆಲೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು, ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಮುಗಿಸಲು, ನಮ್ಮ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ ಹೊಸ ಕ್ಷಿಪಣಿಯನ್ನು ತಯಾರಿಸಿದೆವು. ಕ್ಷಿಪಣಿ ತಯಾರಿಯಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಬಂದರೆ ಆಗುವ ಸ್ಫೋಟ, ಎಷ್ಟು ಅಪಾಯಕಾರಿ ಎಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದರಿಂದ, ನಮ್ಮ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕಾಡನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡೆವು!”
“ನಾವು ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಕೆಲಸ ಹೇಳಿದರೆ ನಮಗೆ ಬೆಂಬಲ ಸಿಗದೆ, ನಮ್ಮನ್ನು ಹುಚ್ಚರಂತೆ ನೋಡುತ್ತಾರೆ ಅಥವಾ ಭಯಪಟ್ಟು ನಮ್ಮ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ತಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಅದಕ್ಕೇ ತಂದೆತಾಯಿಗೂ ನಿಜ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ.”
“ನಮ್ಮ ಮೈ ಮೇಲೆ ಇರುವ ಬಂಗಾರ, ನಮ್ಮ ಪಾಕೆಟ್ ಮನಿಯ ಜೊತೆಗೆ, ಕೆಲವು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಯುವಜನ ಸಂಘಗಳಿಂದ ದೇಣಿಗೆ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಈ ಯಜ್ಞವನ್ನು ಶುರು ಮಾಡಿದೆವು.”
“ನಮ್ಮ ಕ್ಷಿಪಣಿಯ ಬ್ಲೂ ಪ್ರಿಂಟ್ ಅನ್ನು, ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆಯನ್ನು ಕೇಂದ್ರ ರಕ್ಷಣಾ ಇಲಾಖೆಗೆ ನೀಡಿದೆವು. ಮೊದಮೊದಲು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿದರೂ, ನಮ್ಮ ಕಾರ್ಯಕ್ಷಮತೆ ನೋಡಿ, ಕ್ಷಿಪಣಿಯ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಅಂದಾಜು ಮಾಡಿ, ಅವರು ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದರು.”
“ಯುವಪೀಳಿಗೆ ಅಂದರೆ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನ್‌ಗಳಿಗೆ ದಾಸರು, ಪ್ರೀತಿಗೆ ಗುಲಾಮರು, ಹುಡುಗಿಯರ ಹಿಂದೆ ಉಡಾಳರಂತೆ ತಿರುಗುವವರು ಎಂಬ ನಿಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ದಯವಿಟ್ಟು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹೇರಬೇಡಿ!”
“ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಣ ಅರ್ಪಿಸಿದ ಅಲ್ಲೂರಿ ಸೀತಾರಾಮರಾಜು, ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್, ಸುಖ್‌ದೇವ್, ಚಂದ್ರಶೇಖರ್ ಆಜಾದ್, ಶಿವರಾಮ್ ರಾಜ್‌ಗುರು, ಮಂಗಲ್ ಪಾಂಡೆ, ಖುದಿರಾಮ್ ಬೋಸ್, ರಾಮ್ ಪ್ರಸಾದ್ ಬಿಸ್ಮಿಲ್, ಝಾನ್ಸಿಲಕ್ಷ್ಮೀಬಾಯಿ… ಎಲ್ಲರೂ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ವರ್ಷಗಳು ತುಂಬದ ನಮ್ಮ ಯುವಪೀಳಿಗೆಯೇ!”
“ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ನಲ್ಲಿ ದೇಶಕ್ಕೆ ಕೀರ್ತಿ ತಂದ ಸಚಿನ್ ತೆಂಡೂಲ್ಕರ್, ವೀರೇಂದ್ರ ಸೆಹ್ವಾಗ್ ಆಟಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಡುವಾಗ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ತುಂಬದ ನಮ್ಮ ಯುವಪೀಳಿಗೆಯೇ!”
“ದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮಗೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಇಲ್ಲವೇ? ಎಂದು ನಮ್ಮನ್ನು ಕೇಳುವವರನ್ನು ನಾವು ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ನೀವೇನು ಮಾಡುತ್ತೀರೋ ಆತ್ಮ ವಿಮರ್ಶೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ.”
“ಸಿಂಧೂರ್ನಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ, ಸೈನಿಕರ ತ್ಯಾಗದ ಬಗ್ಗೆ ವಾಟ್ಸಪ್‌ನಲ್ಲಿ ಪೈಪೋಟಿಯಿಂದ ಪೋಸ್ಟ್ ಗಳನ್ನು ಹಾಕಿ ಕೈ ತೊಳೆದುಕೊಂಡರೆ ಮಹಾನ್ ಕಾರ್ಯ ಮಾಡಿದ ಹಾಗಲ್ಲ. ಅದರಿಂದ ಸೈನಿಕರಿಗೆ ಏನೂ ಉಪಯೋಗ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ!”
“ರೈಲುಗಳಲ್ಲಿ, ಭಾರವಾದ ದೊಡ್ಡ ಬ್ಯಾಗ್‌ಗಳು, ಟ್ರಂಕ್ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳೊಂದಿಗೆ, ರಿಸರ್ವೇಶನ್ ಇಲ್ಲದೆ, ನೂರಾರು ಕಿಲೋಮೀಟರ್‌ಗಳು ಪ್ರಯಾಣಿಸುತ್ತಾ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣೆದುರು ಕಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದರೆ… ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಾದರೂ ನಿಮ್ಮ ಬರ್ತ್ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೀರಾ? ಕನಿಷ್ಠ ನಿಮ್ಮ ಬರ್ತ್ ಮೇಲೆ ಕೂತ್ಕೊಳ್ಳಲು ಜಾಗ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೀರಾ? ಭಾರವಾದ ಅವರ ಲಗೇಜ್ ಇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಎಂದಾದರೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ್ದೀರಾ?”
“ಸೈನಿಕರ ವೇತನಕ್ಕೆ ಆದಾಯ ತೆರಿಗೆಯಿಂದ ವಿನಾಯಿತಿ ನೀಡಬೇಕು ಎಂಬ ವಾದಕ್ಕೆ ನಿಮ್ಮ ಬೆಂಬಲ ತಿಳಿಸಿದ್ದೀರಾ? ಸೈನಿಕರ ದಿನವನ್ನು ಎಂದಾದರೂ ಆಚರಿಸಿದ್ದೀರಾ? ವೀರಮರಣ ಹೊಂದಿದ ಸೈನಿಕರ ಕುಟುಂಬದ ಸದಸ್ಯರಿಗೆ ಒಂದು ಹೊತ್ತು ಊಟ ಹಾಕಿದ್ದೀರಾ? ಒಟ್ಟಾಗಿ ಭೇಟಿ ನೀಡಿ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಿದ್ದೀರಾ?” “ಯುವಕರ ಬಗ್ಗೆ ಕೀಳಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವ ಮೊದಲು… ಹಿರಿಯರು ಏನು ಮಾಡುತ್ತಾರೋ ನೆನಪು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನಮ್ಮಂತಹವರಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಬೆಂಬಲ, ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ, ನಿಮ್ಮ ಅನುಭವದಿಂದ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.”
“ಸರಿಯಾದ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿಗಳು, ರಕ್ಷಣಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಲ್ಲದೆ ನಾವು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸ, ನಮ್ಮ ಪ್ರಾಣಗಳಿಗೆ ಅಪಾಯ ಎಂದು ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ. ದೇಶದ ಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಅಪಾಯದೊಂದಿಗೆ ಹೋರಾಡುವ ಸೈನಿಕರಿಗೆ, ಅಳಿಲು ಸೇವೆಗಾಗಿ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಬಲಿಗೊಡಲು ಸಿದ್ಧರಾದೆವು. ನಿನ್ನೆಯೊಂದಿಗೆ ನಮ್ಮ ಕ್ಷಿಪಣಿ ತಯಾರಿ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡಿತು. ಕೇಂದ್ರ ತಾಂತ್ರಿಕ ತಂಡ ಇಂದು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರಲಿದೆ. ಆ ಅವಸರದಲ್ಲಿ ವೇಗವಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಪಕ್ಕದ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕೆಲವು ರಸಾಯನಿಕಗಳು ಮಿಶ್ರಣವಾಗಿ, ವಿಷಾನಿಲಗಳು ಉಂಟಾದವು. ನಾವು ಪ್ರಜ್ಞೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡೆವು!”
ಒಮ್ಮೆಲೇ ಅಲ್ಲಿ ಸೂಜಿ ಬಿದ್ದರೆ ಕೇಳಿಸುವ ನಿಶ್ಯಬ್ದ. ಮಾಧ್ಯಮದವರೆಲ್ಲಾ ಸ್ತಬ್ಧರಾದರು. ಎದ್ದು ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿದರು. “ಅಂದಹಾಗೆ ನಿಮ್ಮ ಕ್ಷಿಪಣಿಯ ಹೆಸರು?” ಒಂದು ವರದಿಗಾರ ಕೇಳಿದ.
“3G 3B”
“ಅಂದರೆ?”
“ದೇಶದ ರಕ್ಷಣೆಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಯುವಪೀಳಿಗೆಯ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯ ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುವ ಹಾಗೆ… ಆ ಹೆಸರು ಇಟ್ಟೆವು. ‘3G 3B’ ಅಂದರೆ 3 ಗರ್ಲ್ಸ್, 3 ಬಾಯ್ಸ್!”
ತೆಲುಗು ಮೂಲ : ಡಾ. ಎಂ. ಕೋಟೇಶ್ವರ ರಾವ್
ಕನ್ನಡ ಅನುವಾದ : ಕೊಡೀಹಳ್ಳಿ ಮುರಳೀ ಮೋಹನ್
